نگـاه آسیه ها محـو در قـداست اوست            حـیـا، ادب شدۀ مکـتب نجـابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه میخورد مریم            دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

غریب تر ز حـسن نام ام کـلـثوم است            که خاک خوردن نامش نشان غربت اوست

نوشته اند فلک غـرق ذکر تسبیح است            حسین گـفـتـن با آه هم عـبـادت اوست

لهوف مختصری از مصائب بانوست            لهوف گریه کن روضۀ اسارت اوست

فـقـط مـقـابـل او نـام شـام را نبـرید...            اگرچه شام اسیر شکوه وهیبت اوست

دوبـاره مرثـیـۀ قـتـل صبـر می خـواند            از آن شلوغی گودال این غنیمت اوست

شـهـیـدۀ غــم گــودال باید او را خواند            حـسیـن ذکـر مـدام دم شـهـادت اوست